Thuisomgeving

Deze CAP richt zich op de thuisomgeving en dan vooral op kenmerken die in het algemeen als omgevingsrisico’s geclassificeerd worden, zoals: algemeen verval en vieze toestanden, slechte verlichting, onveilige bevloering en tapijten, ontoereikend verwarmings- of koelsysteem, defecte apparaten. Dit overzicht heeft een brede focus, waarbij aandacht besteed wordt aan zaken zoals levensveiligheid, valincidenten, gezondheidstoestand en levenskwaliteit.

Vaak is het een echte uitdaging om die problemen op te lossen. Iemand met een bescheiden inkomen kan een beslissing genomen hebben die een bepaalde situatie in de hand gewerkt heeft (bijvoorbeeld: veeleer betalen voor voeding dan voor verwarming). Een dergelijk individu heeft soms weinig persoonlijke fysieke of financiële reserves om dergelijke problemen aan te pakken. Publieke diensten beschikken over een beperkt kapitaal om omgevingsproblemen tegen te gaan en bepalen wie recht heeft op financiële steun en uit welk fonds geld besteed kan worden. Wanneer het voor de familie niet mogelijk is om een aangepaste woonplaats voor de cliënt te voorzien, kan een alternatieve woonomgeving met een lange wachtlijst en strikt afgebakende toelatingscriteria soms een oplossing bieden.

Dankzij een evaluatie van de omgeving kunnen risico’s of gevaren die relatief gemakkelijk verholpen kunnen worden, opgespoord worden.

Voor een succesvolle implementatie van een programma ter verbetering van de woonomgeving, dienen de cliënt en zijn belangrijkste informele zorgverlener aan het besluitvormingsproces deel te nemen. Voor sommigen is het aanvaarden van aanbevolen veranderingen een proces van lange adem. Voor de persoon die de situatie van de cliënt evalueert, is het belangrijk negatieve houdingen van de cliënt tegenover veranderingen te begrijpen, zoals gevoelens van potentieel verlies, schaamte, tekortkoming en probleemontkenning.